در شماره پیشین به روایتی اشاره شد که اخلاص چه تاثیری بر انسان دارد در این بخش توجه شما را به ادامه مطالب جلب می کنم:

بخش دوم

قرآن کریم نیز این مطلب را در آیات مختلف یادآورى کرده ; از آن جمله :

الف ) «یـأیّها الّذین ءامنوا إن تتّقوا اللّه یجعل لّکم فرقانًا; (انفال ، 29) اى کسانى که ایمان آورده اید ! اگر از [مخالفت فرمان] خدا بپرهیزید ، براى شما وسیله اى جهت جدا ساختن حق از باطل قرار مى دهد ، [روشن بینى خاصى که در پرتو آن ، حق را از باطل خواهید شناخت ;]» .

ب ) «یـأیّها الّذین ءامنوا اتّقوا اللّه و ءامنوا برسوله یؤتکم کفلین مِن رّحمته و یجعل لّکم نورا تمشون به ; (حدید ، 28) اى کسانى که ایمان آورده اید ! تقواى الهى پیشه کنید و به رسولش ایمان بیاورید تا دو سهم از رحمتش را به شما ببخشد و براى شما نورى قرار دهد که با آن ]در میان مردم و در مسیر زندگى خود[ راه بروید» .

ج ) «فمن کان یرجوا لقآء ربّه فلیعمل عملا صـلحا و لایشرک بعبادة ربّه أحدا; (کهف ، 110) پس هر که به لقاى پروردگارش امید دارد ، باید کارى شایسته انجام دهد ، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند» .

د) «والّذین جـهدوا فینا لنهدینّهم سبلنا و إنّ اللّه لمع المحسنین ; (عنکبوت ، 69) و آنها که در راه ما [با خلوص نیت] جهاد کنند ، قطعاً به راه هاى خود ، هدایتشان خواهیم کرد ، و خداوند با نیکوکاران است » .

البته هر کس چنین ادعایى[شهود عرفانى ] داشته باشد نمى توان از او پذیرفت و نمى توان به سخنان هر مدعى گوش فرا داد; زیرا در برابر کشف و شهود واقعى که گاه بر اثر ایمان و یقین کامل و گاه به جهت ریاضت هایى حاصل مى شود ، کشف و شهودهاى خیالى و شیطانى نیز فراوان است که گاه بر اثر تلقین هاى مکرر و انحراف فکر و ذهن از جاده صواب ، و گاه بر اثر القائات شیطان ، صحنه هایى در نظر انسان مجسم مى شود که هرگز با واقعیت تطبیق نمى کند و چیزى جز خیال و اوهام نیست که با آگاه شدن از طرق شناختن مدعیان راستین از دروغین مى توان فهمید که کدام کشف و شهود ما واقعى و رحمانى و کدام کشف و شهودها خیالى و شیطانى است .

چند وقت پیش صدام را در خبرها دیدید که چطور داشت الله اکبر می گفت و به حکمی که بر علیه او صادر شده  بود اعتراض می کرد راستی چطور می شه که آدم ها اینقدر از نظر اخلاقی تنزل می کنند که حتی خودشان هم ظلم های خودشان را باور ندارند و مجازات خود را نوعی ظلم می دانند این اتفاقات یک شبه برای  انسان نمی افتد این گناه است که آنقدر آدمی را از خدا و خوبی ها دور کرده و به مرور زمان به جایی می رساند که بدی های خود را خوب پنداشته و خوبی ها را بد

در قرآن کریم موانع ایمان و عوامل سقوط اخلاقی به عوامل مختلفی بستگی دارد:

1.    در بعضی از آیات تداوم بر گناه از عوامل مهم فساد اخلاقی معرفی کرده است; ارتکاب گناهان پی در پی سبب میشود که روز به روز افراد از ایمان و تقوا فاصله بگیرند و سرانجام به آخرین مرحله کفر برسند، قرآن کریم در اینباره میفرماید: سپس سرانجام کسانی که اعمال بد مرتکب شدند به جایی رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به سخریه گرفتند"(روم،10)ادامه مطلب...

بخش اول

انسان گاهى بر اثر تزکیه نفس توان درکى پیدا مى کند که مى تواند با دیده دل خود به جهان غیب راه یابد و قسمتى از این جهان را (به مقدار توانایى و قدرت خویش ) مشاهده کند ، و به تعبیر دیگر ، پرده ها کنار مى رود ، و بعضى از حقایق جهان غیب بر او کشف مى شود ، به همان روشنى که انسان با چشم سر خود محسوسات را مى بیند; بلکه به مراتب از آن روشن تر و اطمینان بخش تر است .

این حالت را «مکاشفه » یا «شهود عرفانى» مى گویند .

چنان که قرآن کریم مى فرماید: «کلاّ لوتعلمون علم الیقین * لترونّ الجحیم ; (تکاثر ، 5و6) اگر شما علم الیقین مى داشتید جهنم را مشاهده مى کردید .»

علامه طباطبایى در تفسیر این آیه مى فرماید: از ظاهر آیه به نظر مى رسد که این آیه به مشاهده جهنم در دنیا ، اشاره دارد; مشاهده اى با چشم دل که از آثار ایمان و یقین است .; یعنى ممکن است انسان در دنیا به مرحله اى از یقین برسد که پرده ها از مقابل چشمش کنار رود و بعضى از حقایق عالم غیب را ببیند .

از آنچه در آیات و روایات آمده روشن مى شود که قلب و روح انسان ، همچون آینه اى است که گاه بر اثر غبار گناه و زنگار اخلاق بد ، هیچ حقیقتى را منعکس نمى کند; ولى هنگامى که این گردوغبار با آب توبه شسته ، و زنگارها به وسیله تهذیب نفس زدوده شد و دل صیقل یافت ، حقیقت در آن پرتو افکن و صاحب آن ، محرم اسرار الهى مى شود و پیام هایى را که گوش نامحرمان از شنیدن آن محروم است ، مى شنود و هر قدر ایمان و یقین انسان بالا رود ، و حجاب هایى که بر اثر گناهان و روحیات و صفات زشت ، اطراف دل را مى گیرد کنار زده شود ، حقایق بیشترى از جهان هستى براى انسان مکشوف مى گردد تا آنجا که مى تواند ابراهیم وار بر ملکوت آسمان ها و زمین نظر کند; چنان که در روایتى از پیامبر اکرم (ص ) آمده است : «هر کس چهل روز خود را براى خدا خالص سازد ، چشمه هاى حکمت از قلبش بر زبانش جارى مى شود .